کد مطلب:212660 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:36
بشر نبال
شیخ طوسی (ره)، در رجالش، بشیر (بشر) را گاهی از اصحاب حضرت باقر (ع) و گاهی از اصحاب حضرت صادق (ع) شمرده است. [1] .
شیخ كشی، بشیر را از ممدوحین شناخته، و وی را از راویان حدیث می داند.
كشی از محمد بن زید شحام، روایت كرده كه گفت: (در مدینه) مشغول نماز بودم كه امام صادق (ع) مرا دید و به دنبال من فرستاد. همین كه به محضرش شرفیاب شدم، پرسید: تو كیستی؟ عرض كردم: از موالیان شما، از اهل كوفه ام. فرمود: در كوفه كه را می شناسی؟ گفتم: بشیر نبال و برادرش، شجره، را. فرمود: چگونه است احسان ایشان با تو؟ گفتم: نیكوست. فرمود: بهترین مسلمان، كسی است كه با مسلمین پیوند داشته باشد، و آنان را اعانت كند، و برای آنان وجودش نافع باشد؛ والله شبی را نخوابیده ام كه در مالم حقی برای مسلمانان باقی مانده باشد. [2] .
از بشیر نبال روایت شده كه گفت: شتر لاغری خریدم، جمعی گفتند كه این شتر تو را به مقصد نمی رساند و عده ای گفتند كه با آن شتر به مقصد خواهم رسید. به هر حال شتر را سوار شدم و به سوی مدینه طیبه به راه افتادم. در راه صورت و دست و پایم مجروح شد. هنگامی كه وارد مدینه شدم، به خانه امام باقر (ع) رفتم و به غلام آن حضرت گفتم كه برای من اجازه ورود بگیرد. امام همین كه صدای مرا شنید، فرمود: ای بشیر! وارد شو، مرحبا به تو. آن گاه فرمود:ای بشیر! چرا این طور شدی؟ عرض كردم: شتر لاغری خریدم، و به حضور شما آمدم، در راه، صورت و دست و پایم را مجروح كرده. حضرت فرمود: چه تو را به این مسافرت وا داشت؟ گفتم: قربانت گردم، و الله، علاقه و محبت به شما مرا به این كار وادار كرد. حضرت فرمود: روز قیامت كه می شود، پیغمبر خدا (ص)، به خدا پناهنده می گردد و ما، به سوی رسول خدا و شیعه ما، به سوی ما؛ به پروردگار كعبه قسم، ما شما را به سوی بهشت خواهیم برد. [3] .
بشیر مورد لطف حضرت باقر (ع) بوده، و این خود دلیلی بر خوبی اوست.
در كافی از بشیر نبال روایت شده كه گفت: از امام باقر (ع) درباره حكمم حمام سؤال كردم، فرمود: اراده حمام داری؟ عرض كردم: بلی. حضرت دستور داد، حمام را گرم
[ صفحه 99]
كردند. سپس داخل شد و لنگی به كمر بست كه از ناف تا سر زانو را پوشانیده بود، آن گاه فرمود: تو نیز همیشه چنین كن. [4] .
شیخ كشی، بشیر را از ممدوحین شناخته، و وی را از راویان حدیث می داند.
كشی از محمد بن زید شحام، روایت كرده كه گفت: (در مدینه) مشغول نماز بودم كه امام صادق (ع) مرا دید و به دنبال من فرستاد. همین كه به محضرش شرفیاب شدم، پرسید: تو كیستی؟ عرض كردم: از موالیان شما، از اهل كوفه ام. فرمود: در كوفه كه را می شناسی؟ گفتم: بشیر نبال و برادرش، شجره، را. فرمود: چگونه است احسان ایشان با تو؟ گفتم: نیكوست. فرمود: بهترین مسلمان، كسی است كه با مسلمین پیوند داشته باشد، و آنان را اعانت كند، و برای آنان وجودش نافع باشد؛ والله شبی را نخوابیده ام كه در مالم حقی برای مسلمانان باقی مانده باشد. [2] .
از بشیر نبال روایت شده كه گفت: شتر لاغری خریدم، جمعی گفتند كه این شتر تو را به مقصد نمی رساند و عده ای گفتند كه با آن شتر به مقصد خواهم رسید. به هر حال شتر را سوار شدم و به سوی مدینه طیبه به راه افتادم. در راه صورت و دست و پایم مجروح شد. هنگامی كه وارد مدینه شدم، به خانه امام باقر (ع) رفتم و به غلام آن حضرت گفتم كه برای من اجازه ورود بگیرد. امام همین كه صدای مرا شنید، فرمود: ای بشیر! وارد شو، مرحبا به تو. آن گاه فرمود:ای بشیر! چرا این طور شدی؟ عرض كردم: شتر لاغری خریدم، و به حضور شما آمدم، در راه، صورت و دست و پایم را مجروح كرده. حضرت فرمود: چه تو را به این مسافرت وا داشت؟ گفتم: قربانت گردم، و الله، علاقه و محبت به شما مرا به این كار وادار كرد. حضرت فرمود: روز قیامت كه می شود، پیغمبر خدا (ص)، به خدا پناهنده می گردد و ما، به سوی رسول خدا و شیعه ما، به سوی ما؛ به پروردگار كعبه قسم، ما شما را به سوی بهشت خواهیم برد. [3] .
بشیر مورد لطف حضرت باقر (ع) بوده، و این خود دلیلی بر خوبی اوست.
در كافی از بشیر نبال روایت شده كه گفت: از امام باقر (ع) درباره حكمم حمام سؤال كردم، فرمود: اراده حمام داری؟ عرض كردم: بلی. حضرت دستور داد، حمام را گرم
[ صفحه 99]
كردند. سپس داخل شد و لنگی به كمر بست كه از ناف تا سر زانو را پوشانیده بود، آن گاه فرمود: تو نیز همیشه چنین كن. [4] .
[1] رجال الطوسي، ص 108 و ص 154.
[2] رجال كشي، ص 315.
[3] سفينةالبحار، ج 1، ص 83.
[4] فروع كافي، ج 2، ص 219.